Tierlantijntjes

Ik ga jullie hier verlaten...

Maar niet getreurd, jullie kunnen mij hier blijven lezen!
Ja, jullie lezen het goed, een vernieuwde blog met nieuwe naam en al!
Zotjes!

7

Zoveel berichten postte ik afgelopen jaar. Het is te zeggen, met dit erbij 8!
Echt veel kan je dat niet noemen.
Ik zou nu een hele waslijst met excuses kunnen bedenken maar dat ga ik jullie besparen.

Soit, tussen alle feesten door, dacht ik hier het jaar nog even in schoonheid af te komen sluiten.
2016 was een mooi en rustig jaar voor ons gezin.

Ik naaide wat, ik las een paar boeken en kookte wat
de jongste sliep soms al eens in zijn eigen bed en ging voor het eerst naar school
ik had nog steeds tijd te kort, ik zag mijn man nog steeds even graag, ik vermagerde wat, begon weer te sporten, ik liet mijn haar groeien, deed leuke uitstapjes met en zonder mijn gezin 
kocht weer veel te veel kleren en andere dingen die je eigenlijk niet nodig hebt en bleef maar proberen om een opgeruimd huis te hebben 
ik zag mijn kinderen weer een jaartje ouder worden en jammer genoeg ook mezelf
ik leerde weer een aantal leuke mensen kennen en soms ook een aantal minder leuke

Kortom, hopelijk (nog een beetje) meer van dat in 2017!

huisje verbouwen, nog meer tijd maken voor wat écht belangrijk is, af en toe eens niets doen in het midden van de dag, niet altijd moeten moeten, soms wat sneller los laten, wat minder stress hebben, nog wat afvallen, gezond eten, lezen, sporten, koken
fijne uitstapjes maken, afspraakjes maken met vrienden en familie
minder rommel in huis en in mijn hoofd
gezonde mensen rondom mij
elkaar graag blijven zien
vrede

En verder wens ik niets, makkelijk toch?!

Lang leve het weekmenu

Ik werk er al een hele tijd mee. Soms weer even een periode niet om dan te beseffen dat het echt handig is. Een weekmenu!
Zondag begin ik er meestal aan. Ik print mijn lege weekmenu af en begin te zoeken naar wat we weeral kunnen eten die week.
Pinterest, internet, kookboeken, alles ga ik af om het perfecte weekmenu te vinden (of iets dat daar op lijkt).
Aan de kinderen vraag ik wat ze willen eten, maar veel verder dan pizza, macaroni en frietjes komen ze niet. Manlief is ook niet echt een hulp want die vindt altijd alles goed.
Na drie dagen invullen is ook mijn inspiratie zoek en vullen we meestal nog wat aan met dagelijkse-altijd-terugkerende-kost.

Ik probeer ook rekening te houden met de tijd. Moet ik zelf werken, met welke shift staat mijn man, zijn er hobby's die dag?
En meestal laat ik ook een dagje vrij, leuk voor onverwachte etentjes of frietjes.

Deze week, een eenvoudig weekmenu met twee dagen op rij een etentje voor papa en mama, heerlijk!

We zijn de week goed gestart. Manlief de late, ik heb gewerkt en de dochter had muziekschool.
Dan kiezen we voor iets eenvoudigs, soep met croques. Voor mezelf maakte ik een broodje brie dat er op instagram (bijna) fantastisch uitziet. Het verhaal erachter is echter een beetje anders.
Ik stond soep te mixen, croques te bakken, een lastige peuter met veel honger te entertainen en ondertussen mijn broodje te grillen. En een broodje onder de grill en ik, dat gaat meestal niet zo goed samen. En dat was ook deze keer zo. Een verbrand broodje dus, één kant dan toch!
Gelukkig niet de kant met brie op.

Waar is dat feestje???

Hier was dat feestje. De jongste telg werd weeral 2 jaar (en de kuren krijg je er gratis bij).
Elke keer als er hier eentje jarig is denk ik, laat ik eens taarten bakken en leuke decoratie zoeken.
En elke keer is dat feestje weeral gepasseerd met gekochte vlaaien en dezelfde slingers als altijd.
Tijd voor verandering dacht ik dus...

Manlief dacht dat ik weer veel blabla had en weinig boemboem en liet me begaan met het gedacht dat ik de dag ervoor nog in allerijl naar de bakker zou gaan om vlaaien te bestellen.

Maar mijn doel was duidelijk... ik ging het zelf doen.
Weken op voorhand zat ik te pinnen, ideeën te zoeken, winkels af te gaan, recepten te zoeken,...

En, het is me gelukt. Goed genoeg voor de eerste keer.
Nu kan ik niet anders dan voor de twee andere jarigen dit nog eens over te doen
(maar dat zien we dan wel weer).

Party-animals (ik kocht een aantal grote dieren en gaf ze een feesthoedje)

Kleine diertjes heb ik zilver gespoten en verdeeld over de tafel met een aantal papieren bollen.

Dit leek me een leuk idee en was ook leuk om te maken. Van het resultaat ben ik niet zo tevreden, ik maakte hem te kort waardoor ik hem enkel tussen twee lampen kon ophangen, maar hé, het is het idee dat telt.

 En als laatste de verjaardagstaart, een bommeke van formaat, best lekker maar toch aan de zware kant.

En ook de pakjesopenmaker van dienst mocht natuurlijk niet ontbreken!

Traag...

Je hebt snelle mensen, je hebt iets tragere mensen en je hebt mensen die half februari ook eens in gang zullen schieten.
Ik kwam een tijdje geleden iets leuks tegen bij haar.
Aangezien ik ook al een hele tijd een (over) enthousiaste pinster ben, leek het me wel leuk om de uitdaging mee aan te gaan.
Elke week iets maken dat je gepind hebt.
(Ik vraag me af of iets kopen daar ook bij hoort, maar ik vrees ervoor!)

De ene week zal dat al gemakkelijker gaan dan de andere.
Meestal werk ik met een weekmenu waar ik vlijtig receptjes voor pin.
Als ik er dan effectief één maak, ben ik dus eigenlijk goed bezig.
Daarom dus voor mezelf de uitdaging om me er niet te snel vanaf te maken.
Niet enkel recepten dus!

Laat ons de uitdaging goed starten.
De dochter kreeg voor haar verjaardag een leuk letterbakje uit de jaren stillekes cadeau.
Op zich heel leuk, alleen een beetje te donker om op te hangen.
Ik liep dus al sinds december met het idee rond om het te pimpen.
Even inspiratie zoeken op pinterest en pimpen maar!
Toch goed die pinterest-uitdaging, anders had het ding nog steeds donkerbruin aan de kant gelegen.

(paar) dagen zonder vlees

Je kan er de laatste dagen niet naast kijken.
Dagen zonder vlees is begonnen.
Iets wat ik andere jaren rustig aan me voorbij liet gaan, wil ik dit jaar toch eens proberen.
Eerst en vooral gewoon om te testen of ik het kan, minder vlees eten.
Maar daar ben ik op voorhand al vrij zeker van aangezien we al niet de grote vleeseter zijn hier thuis en ik voor een groot deel vegetarisch ben grootgebracht.
Ten tweede ben ik ervan overtuigd dat alle beetjes helpen om de wereld leefbaar te houden.

Enkele weken geleden kondigde ik in mijn omgeving al aan dat we mee gingen doen aan dagen zonder vlees. Sommige mensen zeiden meteen dat ze ook gingen meedoen. Andere bekeken me of ik van een andere planeet kwam. En vroegen er meteen bij of ik toch wel aan mijn voedingsstoffen ging geraken (neem het van mij aan, mijn lichaam kan zeker overleven met wat minder, voor zover er dan al belangrijke voedingsstoffen in vlees zitten).

Volgende stap was het hier thuis even bespreken. Met de kinderen heb ik het er nog niet echt over gehad, die eten gewoon wat de pot schaft (of ik hoop dat toch elke dag opnieuw).
De man was ook mee tot ik deze ochtend zei dat hij geen charcuterie moest meenemen voor op de pistolekes. Euh... niet dus. Hij zal meedoen aan avondeten zonder vlees.

Omdat het de eerste keer is dat ik meedoe, ga ik niet meteen te hard van stapel lopen.
Ik ga nog niet voor de volle 40 dagen.
Wel ga ik ongeveer 3 dagen in de week proberen vleesloos te eten.
Na de 40 dagen wil ik dan op zijn minst één veggiedag per week behouden.

De reden waarom ik er nu pas aan begin en al een paar dagen gemist heb is omdat ik net terug ben van Oostenrijk. Het schnitzel en worstenland bij uitstek.
Zo een goede braadworst boven op de skipiste, liet ik niet aan me voorbij gaan.
Ik weet het...
Vandaag dus de eerste vleesloze dag met een heerlijke groentenlasagne met ricotta om te starten!

(Recept: Albert Heijn)

Een tipi dus...

Dat er nog een vervolg aan het vorige verhaal zou komen, hadden jullie zelf ook al wel kunnen bedenken.
Een tipi dus... die moest er ook nog bij van de dochter.
Daar moest ik toch even heel lief voor lachen naar de papa (van de kinderen).
Want indianenkleedjes naaien, dat lukt me nog vrij aardig.
Een tipi knutselen daarentegen...

Nu moet dat toch wel lukken dat de sint een speelgoedtipi heeft gebracht voor kleine man.
Ik dacht eerst gewoon die op een kar te plaatsen maar dat was misschien toch niet zo een origineel idee (al had dat wel een hoop werk bespaard).
Ik gebruikte de gekregen tipi als patroon en tekende deze over op doeken die ik nog had liggen.
De dames versierden de doeken, ik naaide ze aan elkaar, manlief monteerde het geval op een plank...
et voila... een tipi zeg ik u!!!