20-06-2016

Lang leve het weekmenu

Ik werk er al een hele tijd mee. Soms weer even een periode niet om dan te beseffen dat het echt handig is. Een weekmenu!
Zondag begin ik er meestal aan. Ik print mijn lege weekmenu af en begin te zoeken naar wat we weeral kunnen eten die week.
Pinterest, internet, kookboeken, alles ga ik af om het perfecte weekmenu te vinden (of iets dat daar op lijkt).
Aan de kinderen vraag ik wat ze willen eten, maar veel verder dan pizza, macaroni en frietjes komen ze niet. Manlief is ook niet echt een hulp want die vindt altijd alles goed.
Na drie dagen invullen is ook mijn inspiratie zoek en vullen we meestal nog wat aan met dagelijkse-altijd-terugkerende-kost.

Ik probeer ook rekening te houden met de tijd. Moet ik zelf werken, met welke shift staat mijn man, zijn er hobby's die dag?
En meestal laat ik ook een dagje vrij, leuk voor onverwachte etentjes of frietjes.

Deze week, een eenvoudig weekmenu met twee dagen op rij een etentje voor papa en mama, heerlijk!


We zijn de week goed gestart. Manlief de late, ik heb gewerkt en de dochter had muziekschool.
Dan kiezen we voor iets eenvoudigs, soep met croques. Voor mezelf maakte ik een broodje brie dat er op instagram (bijna) fantastisch uitziet. Het verhaal erachter is echter een beetje anders.
Ik stond soep te mixen, croques te bakken, een lastige peuter met veel honger te entertainen en ondertussen mijn broodje te grillen. En een broodje onder de grill en ik, dat gaat meestal niet zo goed samen. En dat was ook deze keer zo. Een verbrand broodje dus, één kant dan toch!
Gelukkig niet de kant met brie op.




Geen opmerkingen: